"Je verwent je zoon, hóór!". Ik leg het graag nog een keertje uit. Ik verwen mijn kind met mijn aandacht en liefde. Maar ik verwen hem ook met mijn winti wanneer iets echt niet kan. Of ik verwen hem met een grote tyuri en tijdje nauwkeurig negeren. Ja, opvoedkundig klinkt dat verschrikkelijk. Maar geloof me, zwijgen is echt goud. Totdat we gaan slapen, want dan moet alles goed gemaakt zijn met een stevige brasa als afronding.
In Coronatijd verwen ik hem met mijn afwezigheid. "Mam, hoe laat ben je terug? Eerder thuiskomen mag niet, wel veeeeeel later." "Mis je mij", vraag ik. "Ja, hebben we nog chips en limo?", krijg ik terug.
Ik kan het deels verklaren. Een vijf voor twaalf sranan uma krijgt haar wan ai karu. Ze gaat hem alleen opvoeden. Hij komt vroeg en licht de wereld in en gaat meteen de couveuse in. Haar hart gaat open om nooit meer dicht te gaan.
Share on Facebook Share on Twitter
Datum publicatie: mei 26, 2020
Facebook
Instagram